Nadrabiamy łapczywie zaległości w temacie poznawania naszych miast. Najmniejszą uwagę niesłusznie zwraca się na to, co dostępne pod ręką, mijane za rogiem, znane na wskroś, spowszedniałe.

Dlatego zanim zaczniemy wzdychać do wiosennych dalekich wycieczek – włóczymy się po okolicy. Doceniamy bogate lokalne zasoby.

Na przykład kawał ostatniej zimowej niedzieli zajęło nam zwiedzanie Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu. Załączam zdjęciowy reportaż.

Śmiem założyć, że nie tylko u nas luksusem jest czas na wspólne śniadanie w ciągu tygodnia.

Zapomniałam, czym jest lifestyle.

Przerwa świąteczno-noworoczna to najbardziej sprzyjający lenistwu czas roku. Jest dużo świątecznych dni w kalendarzu, dużo jedzenia w lodówkach i straszna pogoda na zewnątrz. Dlatego na ten czas nic nie planuję i bez skrupułów przedłużam sobie labę do Nowego Roku – zupełnie jak w czasach szkolnych. Żeby odetchnąć po Świętach, żeby zdążyć podsumować mijający rok, żeby zaplanować nowe strategie, żeby nastawić się dobrze na intensywną pracę od 2 stycznia. To czas na bliskość i czułość; czas na siedzenie w domu bez planu, na czytanie, na spacery po udekorowanym mieście, na odwiedzanie ulubionych knajpek. To czas na delektowanie się domowym ciepłem we wszystkich formach.

Zrobiłam sobie przyjemność. Skusiłam się na jesienne fotograficzne wyzwanie jestrudo.pl i dziś prezentuję swoje rezultaty.

Minister Cafe, Drukarnia, Taczaka 20, 239, Bagels&Friends – o każdym z tych miejsc mogłabym napisać osobny, atrakcyjny post. Jednak ze względów pragmatycznych tworzę z nich listę – zestawienie najlepszych miejsc na śniadanie w Poznaniu, bo sama częściej szukam w sieci materiałów tego typu, niż recenzji pojedynczego konkretnego lokalu. Poznajcie moje wybory, gust, wyniki doświadczeń – może pomogę Wam znaleźć miejsce, które odwiedzicie i pokochacie.

Nasza miłość do śniadań rozkwita. Weekendy dają szansę przedłużenia ich celebracji do samego południa. W słoneczne letnie poranki porzucamy jednak często domową sielankę na rzecz miejskiego, wygodnego stylu życia. Poznajemy nowe knajpki, wpraszamy się na mocną kawę z ekspresu i ciepłe grzanki, smakujemy, wymieniamy opinie, porównujemy. W miniony weekend, wczesnym sobotnim rankiem, trafiliśmy na Taczaka 20.

Nie mogę przemilczeć ważnego wydarzenia na mojej blogowej ścieżce, jakim była ubiegłotygodniowa konferencja – Blog Conference Poznań 2016. Już od etapu przejścia kwalifikacji czułam się wyróżniona i podniecona wizją uczestnictwa w tak dużym branżowym spotkaniu. Zaszczepiła się we mnie świadomość, że jestem częścią mojej ulubionej, inspirującej, nowoczesnej społeczności. Dwudniowe umysłowe dopieszczenie sprowokowało motywacyjną lawinę, która od razu przełożyła się na działanie. Odświeżeniu uległ mój zapał do rozwoju osobistego, rozwoju bloga, rozwoju marki.

Święto wiosny i radości Holi pochodzi z tradycji hinduistycznych i nie bez powodu nazywane jest Festiwalem Kolorów. Azjaci obrzucają swoich przyjaciół kolorowymi farbami, celebrując tym samym, bardzo obrazowo, swoją wiosenną radość. Święto ze względu na niezwykle radosny wydźwięk szybko rozpowszechniło się na Europę, a od kilku sezonów odbywa się również w Polsce. Gdy okazało się, że Toruń otwiera listę kilkunastu polskich miast, które zechciałby pokryć się barwnym pyłkiem i zgromadzić na swoim terenie grupki uśmiechniętych festiwalowiczów – wiedzieliśmy, że tam będziemy.

Mam za dużo rzeczy! Za dużo stosików ubrań, w których już nie chodzę, bądź nigdy nie chodziłam. Wiosna jest tą wdzięczną porą roku, która wymaga zmian. Ja właśnie poczułam presję odgruzowania domu (podejście numer #754), której planuję się poddać. Robiąc miejsce nowym, lepszym, klasycznym elementom. Dopóki tego nie zrobię, mój styl nie będzie miał miejsca na rozwinięcie skrzydeł (hasło ‚posiadanie miejsca’ należy tu rozumień w sposób dosłowny). Ciągle zachwycam się minimalizmem, marzę o domu i szafie zgodnej z tym założeniem, a sentymenty bez przerwy podkładają mi nogi. Ta wiosna będzie inna. Luźniejsza i poukładana. Wyrosłam już przecież emocjonalnie z za krótkich szortów i swetrów z zabawnymi nadrukami. Przestałam lubić biodrówki na rzecz spodni z wysokim stanem. Intensywne kolory i wzory już nie robią na mnie takiego wrażenia jak klasyczna paleta szarości, beży, błękitów oraz zawsze doskonała biel i czerń.