SHARE WEEK to odbywająca się rokrocznie od 6 lat autorska inicjatywa Andrzeja Tucholskiego – topowego blogera, psychologa, mówcy, człowieka wyposażonego w cudowną zdolność odnajdywania we wszystkim złotego środka, człowieka, którego nie da się nie lubić. Zresztą – wszyscy go znacie :)

SHARE WEEK to ranking twórców dla twórców. Autorzy blogów polecają swoje ulubione blogi, czego zgrabnym podsumowaniem zajmuje się Andrzej. Zasady inicjatywy, idee za nią stojące i wyniki historycznych edycji znajdziecie u źródła.

Książka skategoryzowana jako poradnik zniechęca na starcie wielu potencjalnych czytelników. Wiem, co mówię – jestem ostatnia w mojej nałogowo czytającej rodzinie, która nie reaguje głupią miną i wywróceniem oczami na hasło poradnik. To reakcja obronna na zalewanie rynku wydawniczego przez publikacje moralizujące, pouczające, przedstawiające jedną słuszną ideę na szczęśliwe życie. W czasach kiedy jesteśmy zabiegani i zmęczeni, wypalamy się częściej niż kiedykolwiek – popyt na dobre słowo, proste instrukcje szczęścia, hasła mobilizujące wzrósł. To skutkuje nadużyciami, bo wszyscy chcą mówić, jak musimy żyć. Na rynku coraz trudniej znaleźć coś wartościowego.

Nadrabiamy łapczywie zaległości w temacie poznawania naszych miast. Najmniejszą uwagę niesłusznie zwraca się na to, co dostępne pod ręką, mijane za rogiem, znane na wskroś, spowszedniałe.

Dlatego zanim zaczniemy wzdychać do wiosennych dalekich wycieczek – włóczymy się po okolicy. Doceniamy bogate lokalne zasoby.

Na przykład kawał ostatniej zimowej niedzieli zajęło nam zwiedzanie Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu. Załączam zdjęciowy reportaż.

Staram się, żeby zimne przedwiośnie mnie nie ograniczało. Chodzimy na spacery i szukamy wyjątkowości w szarych miastach. Dla przełamania szarugi, trochę na przekór zimie – noszę już ulubione t-shity i ramoneskę, nawet jeśli finalnie muszę oblec je warstwą puchowego płaszcza.

Ta książka to hit ostatnich tygodni. Jest tak ładna, że pasjonatki piękna układają ją w swoich kadrach z przeznaczeniem na Instagram.

Naprawdę trudno nie zwrócić na nią uwagi. Przed jedną z podróży dotykałam ją w księgarni na poznańskim dworcu. Od pierwszego wejrzenia rozpłynęłam się w zachwycie nad jej szatą graficzną, płócienną oprawą i typografią. Kupiłam. Ze względu na wyjątkowe piękno zewnętrzne i obiecujące wnętrze (wszak już marzec, a czytanie fit książek to jedno z moich podstawowych działań w walce o zdrowy tryb życia).

Płótno na oprawie pobudza sentymenty, ociera się o domową swojskość. Food Pharmacy stylistycznie przypomina mi stary atlas ziół albo jakieś inne vademecum medycyny naturalnej. Po przeczytaniu wiem, że to bardzo trafne skojarzenia. To jest medycyna naturalna w nowoczesnym wydaniu, poparta aktualnymi badaniami, zracjonalizowana, wyłożona lekko, bez obsesji i nakazów. Motywacyjny ideał!

Kinfolk to magazyn stworzony przez grupę przyjaciół – artystów – z miłości do celebrowania życia, a głównie wspólnych spotkań przy jedzeniu. Gdy to przeczytałam, autorzy od razu wydali mi się bliscy, a ich magazyn powędrował na moją listę przedmiotów pożądania.

Padłam na kanapę. Po jednej z najfajniejszych prac domowych wszech czasów. Przez ostatnie półtorej godziny uczyłam się, jak olejować blat. Drewniany blat kuchenny. Uczyłam się przez praktykę. To było tak ciekawe doświadczenie, że zmotywowałam się do napisania spontanicznej notki na ten temat.

Dzisiaj wiedza praktyczna + moje indywidualne emocje – takie posty lubię najbardziej!

Koszulka dołączona w gratisie do holenderskiego Vogue’a kilka miesięcy temu nieustannie jest jednym z moich ulubionych stylowych dodatków.

Metamorfoza mojej kuchni to nieustannie jeden z najpopularniejszych wątków na blogu. Trzyma moje statystyki przy życiu, ciągle ktoś wpada na niego w wyszukiwarce, a ja z dumą zgarniam morze pochwał za realizację swojego wnętrzarskiego projektu. Dochodzą do mnie głosy, że utrzymuję w niektórych z Was niedosyt i chętnie czytalibyście więcej podobnych materiałów. Dlatego dziś obszernie uzupełniam temat kuchni. Do napisania tego posta zainspirował mnie portal mylionshome

W dziesięciu punktach wymieniam swoje nawyki, obsesje i schematy, które wpływają na niesamowicie dobry odbiór mojej kuchennej aranżacji. Odzieram przed Wami wszystkie swoje kuchenne preferencje. Przekazuję Wam gotowy przepis, jak uzyskać kuchnię na miarę Pinteresta ;-) Po tym poście, po wprowadzeniu drobnych modyfikacji w nawykach, spojrzycie na swoją kuchnię łaskawiej, polubicie ją na nowo i wzbudzicie świetne wrażenie w swoich gościach!

Nie ma lepszego miejsca na plener zdjęciowy o tej porze roku jak tropikalna Palmiarnia. Jeśli robienie zdjęć ma być dla mnie przyjemnością, co więcej – jeśli życie (!) ma być dla mnie przyjemnością, to bezwzględnie musi być mi ciepło. Dlatego w sposób naturalny, ceniąc sobie własny komfort życia, zrezygnowałam z zimowych zewnętrznych sesji.

Poza tym – zimą codziennie wyglądam tak samo, więc nowe plenery w tej samej kurtce i czapce sprzed kilku sezonów mogłyby okazać się najnudniejszym tematem postów w historii internetu. Jeśli dorobię się kiedyś obszernej kolekcji futerek i kożuchów – będę z przyjemnością wcielać się w rolę blogerki modowej i pozować do zdjęć w mroźne poranki. Na razie nie mam nic poza kilkoma wariantami wygodnych (ale wizualnie nudnych) uniformów :)