Przepadam za czasem spędzanym na wyjazdach. Uwielbiam biwaki, wyjazdy do dżungli, chodzenie z plecakiem w nieznane, dalekie podróże pociągiem, letnie wieczory nad jeziorem i inne okoliczności, które można podsumować wspólnymi hasłami „wyzwanie” i „przygoda”. Nie przeszkadza mi wtedy fakt, że zdarza mi się wyglądać kompletnie niekorzystnie. Przez wiele podróżniczych doświadczeń nauczyłam się wyważać pewne wartości. Doskonałym przykładem będzie zbliżająca się fotorelacja z mazurskiego rejsu, na którym dużo ważniejsze było dla mnie założenie kolejnej warstwy nietwarzowego polaru niż wyciągnięcie z plecaka modnych, niepraktycznych, wiosennych ubrań

Już jestem! Po ponad tygodniowej przerwie, pełna zapału wróciłam do pracy nad blogiem. Fotorelacja z minionych dni, zarejestrowana amatorskim okiem iPhona pojawi się na blogu już w środę.

Wiosna trwa tak nieproporcjonalnie krótko w stosunku do innych pór roku, że śmiem rościć o jej równouprawnienie! W tym roku mam wyjątkowe szczęście, bo dzięki tym kilku zdjęciom uda mi się przemycić jej wspomnienie na dłużej.

Szybki spacer po okolicy, nabranie w płuca pachnącego powietrza i zerwanie garści kwitnących gałązek celem wstawienia do wazonu – działają cuda.

A stylówka? Najzwyczajniejsza na świecie. Połączenie jeansów z innymi elementami w bazowych kolorach sprawdza się u mnie zawsze wtedy gdy ma być luźno, wygodnie i całkowicie niezobowiązująco. Czyli nudno i bezpiecznie – tak jak lubię.

Czarne total looki nie są tym, co noszę często. Ale jeśli już mi się zdarzają to zdecydowanie bardziej od wariantów codziennych lubię te eleganckie. Czerń ma dla mnie po prostu wydźwięk czysto elegancki, a z codziennością bardziej kojarzą mi się odcienie niebieskiego – takie tam fanaberie…

Jestem tak stara, że pamiętam dawny szał na dzwony! W prawdzie nie ten pierwotny z lat 70. a dopiero z okolic roku 2000, ale to już i tak nie brzmi zbyt świeżo. Nosiłyśmy wtedy rozszerzane biodrówki non stop, nie tolerując żadnych innych modeli spodni. W rurki nawet za karę nikt by nas nie wcisnął. Nie przejmowałyśmy się, że zimą zbieramy nogawkami całe błoto z chodników i mimo niepochlebnych spojrzeń rodziców zakładałyśmy je na glany. Pamiętam ciemnogranatowe z haftowanymi kwiatkami i błękitno niebieskie.

No dobra – nie do końca wyszły mi noworoczne postanowienia. Kończy się marzec, a ja nie schudłam, nie przeorganizowałam diametralnie swojego czasu ani budżetu, nie udało mi się przeczytać założonej jednej książki tygodniowo, nie wytrwałam na siłowni, nie skończyłam wielkich porządków w garażu (ba! nawet ich nie zaczęłam), nie skończyłam segregacji ubrań w szafie, nie zamówiłam stolika kawowego u stolarza, nie zaczęłam odkładać pięciozłotówek do słoika… I choć świat nie kończy się na takich drobiazgach to…